Zijn tour de chant – beeldend omspeeld door Reyer Zwart, op gitaar en piano – is van een bijzondere klasse. Entree € 17,50 incl. koffie/thee/lekkers bij binnenkomst
Reserveren: 0594-621884 of info@waarhuis.nl
Hij steunt op een uitstekende stem en zijn innemende, soms vertederende presentatie. De finesse ligt echter in de kracht die hij distribueert over zijn vertolkingen. Stuk voor stuk geënt op wat de inhoud met hem doet, of die verdrietig dan wel vrolijk stemt, of wat er qua sfeer tussenin past. Dat komt neer op een interessant gekleurde, gevarieerde portie stukken. Het programma koerst onhoudbaar door onze samenleving, ook die van nu. Het staat niet geparkeerd in een verleden van vóór zijn tijd. Namen als Patachou, Barbara, Brassens en Moustaki komen niet eens aan de orde. Uit die periode kiest hij alleen voor Charles Trenet (Que reste ...) als souvenir. Elan (59) houdt het persoonlijk, zeer persoonlijk. Hij brengt uitsluitend chansons die hem na aan hart liggen. Uiteindelijk wordt het een mengvorm van melancholie, dromen en herinneringen, overigens zonder dat hij vervalt in verzandend sentiment.
Hij leent ook materiaal van mannen als Shaffy en Presley, vertelt boeiend over de componist Michel Legrand en blijft verantwoord iets langer hangen aan wijlen Jean Ferrat, onmiskenbaar zijn favoriet. Que serais-je sans toi staat ingetogen model voor die keuze. Het is bij Elan in goede handen, al weerhoudt geen mens me om Avec le Temps (Ferré) en Mon Dieu (Piaf) als hartverscheurende hoogtepunten te markeren. Brel en Aznavour? Vanzelfsprekend. Om hen kun je niet heen. Maar het is een verrassend sterk punt van Philippe Elan dat hij zich niet laat verleiden tot het aflebberen van de meest populaire werkjes. Nou goed dan, er komen een paar niets-aan-de-hand-liedjes door. Jazzy, desnoods. Wel aardig, eigenlijk, en puur als intermezzo. Maar hij verschuilt zich niet achter de glamour van beroemde fenomenen, werkt zich de pestpokken en promoveert de frase van Gilbert Bécaud tot zijn lijfspreuk: ik ben van jou.
Neem me mee naar het land van wonderen... zong Charles Aznavour…….
(dit was een groot gedeelte van de recensie geschreven door Jacques d'Ancona in het Dagblad v.h. Noorden)