Ok al snijt t buuten en jacht de kolde wiend deur de stroat, ien t Blik- en Trommelmuseum brandt de kachel en vult e geur van kovvie de koamer. De doames van de Red Hat Society proaten bedremmeld wnoa over t verhoal wat ze krekt heurd hemmen. Ze bennen er beduusd van.
Dat was eerst wel anders. Hein en Tineke hadden ze welkom hieten en n kopke kovvie inschonken. De wichter koakelden as een toom kippen en hadden de grootste lol.
‘Oh kiek, doar hadden we vroeger thuus de meelkoekjes ien zitten, precies t zelde tromke. En mien moeke had ook zo’n groen emaille wasblik.’
Bij de mieste doames was er een golf van herkenning. Grote en kleine tromkes, die herkenboar wadden en gedachten aan vroeger, thuus opriepen. Dat er zoveul blikken ien de wereld wadden! Nou stonden ze ien Nijziel mooi bijnander op soort sorteert. Sigoaredeuzen bij sigoaredeuzen en beschuutblik bij beschuutblik. Noast de blikken ok nog ander old raif, zoas dat bij moeke ien de keuken ston.
En dan te bedenken dat dit vroeger gewoon n dörpswinkeltje was, zo as der ien elk dörp wel één of twee wadden. Elk dörp had zien Vivo, Kroon, Spar of 4=6 , sums wel 2 of 3 en nou holt t host op met Lidl en Jumbo ien de grote dörpen. Vroeger was alles beter. Nee dus!
Tineke had de doames een toartblik zien loaten woar ‘PH Luchtenburg’ op ston. Luchtenburg was ien de oorlog bakker west in Nijziel en toendestieds was er niet veul veur handen. Mor gelukkeg bakte de bakker zelf, dus wie aan meel had, brocht dat bij de bakker, die der weer brood van moakte.
Tineke vertelt: “Veur de oorlog had Nijziel n poar Jeudse gezinnen, die op Sabat nor de synagoge van veurganger Gans ien Griepskerk gingen om t geloof te belieden. De olde vraauw Gans bleef altied thuus. Te old om dat hiele stuk te lopen en buutendes dan kon ze mooi vast eten koken. De kwoajongen van Nijziel stakken dan de pietereuliestellen voor heur aan ien ruil veur wat slik. As de kerkgangers weerom wadden konden ze zo aan de dis. “
Kiek”: wiest Tineke, “ien dat blik brocht de familie Gans hun meel noar Luchtenburg. Die bakte doar ien t geniep brood van en zo bleef de familie Gans ien leven. Laang ging dat goed, mor ien 1944 werden ok de leste jeuden, joa zelfs de olden van doagen en de zieken oppakt en noar t kamp brocht. Ze stierven alpmoal. Zo verdwenen de jeuden ien één klap uut Niezijl. Toen ze t huus van Gans uutruumden, hing er een klein holten scheuveltje van t dochtertje aan n balk en die hangt nou hier.”
Tineke pakt t scheuveltje van de balk en toont dat aan de doames. De gedachte aan t wichtje dat winter nog op t diep zwierde en de zummer loater niet meer leefde. Ze bennen er eefkes stil van. Menig zakdoekje wordt onder neus deur hoald en één doame pakt een old rood poeierdeuske en dept eefkes heur wangen dreug.
“Mooi dat jim dat alpmoal bewoard hemmen”, roemt de Veurganger-Red-Hatter de uutboaters van t museum bij t vertrek. “De ontvangst is geweldeg en de kovvie met koek niet minder, we kommen vast n moal weer!”
Bij de deur loat de doame heur olde rode poederdeuske aan Tineke zien. “Host leeg! As t zover is breng ik hem bij joe aan. Wil joe hem dan veur mien kiender en kleinkiender bewoaren?
Lees op www.mienwesterkwartier.nl verhoal van Bakker Luchtenburg