Een auto remde af voor de drempel en dus niet om mij voorrang te verlenen.
In het centrum van Zuidhorn op het kruispunt(je) bij de Albert Heijn kwam ik vorige week zaterdag middag aangefietst vanuit de Julianalaan. Vanaf links zag ik een afremmende auto naderen, die remde klaarblijkelijk voor een drempel en dus niet om mij voorrang te verlenen.
De situatie inschattende wilde ik gewoon doorfietsen, maar toen het niet het geval bleek dat ik ook daadwerkelijk voorrang kreeg ging er van alles door me heen. Uit mijn volle macht probeerde ik te remmen, maar dit mocht niet meer baten en hoopte nog dat die auto al voorbij was, zodat ik er achterlangs zou gaan. Maar helaas, deze ging stapvoets over drempel, ik zat er tegenaan en mijn fiets (mijn autootje) ging om. Daar lagen ik en mijn fiets in het mooie centrum van Zuidhorn. Het lukte mij om de kap open te drukken en mezelf te bevrijden. Gelukkig zag ik het lege bakje achterin de fiets, want mijn hondje had ik thuis gelaten en haar was deze duikeling dus bespaard gebleven.
De jonge dame die de auto bestuurde zette haar auto langs de kant en kwam mij te hulp. Niet veel later stonden er ook enkele wijkagenten bij en zelfs mijn moeder –die net toevallig langs reed- kwam even polshoogte nemen omdat ze een bekende fiets zag liggen. Mijn fiets leek wel wat gehavend, maar verder nog wel te functioneren. Wel deed mijn ene voet een beetje pijn, maar ik verwachtte dat dit wel weg zou trekken. De wijkagenten adviseerde ons om later die dag af te spreken om een schadeformulier in te vullen, wat we kort daar voor onderling ook al hadden afgesproken.
Door dit incident(je) liet ik mij niet van de wijs brengen en stapte in mijn gehavende, maar naar behoren functionerende fiets om mijn weg te vervolgen en enkele boodschapjes te halen. De pijn in mijn voet trok toch niet zo snel weg, dus na de eerste winkel heb ik de weg naar huis ingezet. Thuis deed ik mijn schoen uit en er bleek een levensgroot ei op mijn voet te zijn ontstaan. Meteen hebben we hier een zak ijs omheen gedaan en niet veel later arriveerde de bestuurster en haar vriend om een schadeformulier in te vullen. Zelf bleken ze niet geen schadeformulier in de auto te hebben liggen en hoopte dat wij er misschien ergens eentje hadden. Mijn vriend was ook thuis, maar die bleek er ook geen in de auto te hebben. In de auto van mijn vader, moeder en broertje ook niet. Uiteindelijk vond mijn vriend eentje in zijn kantoor, zodat we deze konden invullen.
Zo, het financiële gedeelte was geregeld, maar nu het praktische gedeelte nog. Het was weekend en ik voelde niet de noodzaak om met mijn voet langs de doktersdienst te gaan. Eerst wilde ik het zelf wat rust geven. Maandag ochtend bleek het nog niet echt op te knappen en toen heb ik de huisarts maar even gebeld. Met mijn moeder ging ik naar de huisarts, welke er toch graag even een fotootje van wilde laten maken in het UMCG.
Na de hele middag in het UMCG te hebben doorgebracht bleek er een scheurtje te zitten in de MT-5 (het onderste kootje van de kleine teen, welke zich bevindt tussen de enkel en de teen). Omdat het druk was in de gipskamer, adviseerde ze ons om hier de volgende ochtend voor terug te komen en de volgende dag is er gips om gekomen en kreeg ik het advies om rustig aan te doen. In het UMCG probeerde ik om met krukken te lopen, maar door mijn verstoorde motoriek ging dit nergens over. Dit hield dus in dat ik veel stil moest gaan zitten met het pootje omhoog. Pffft.
Omdat mijn fiets alleen in Dronten hersteld kan worden, heb ik Flevobike gebeld om een nieuwe kap te bestellen en mijn broertje heeft hem een week later meegenomen die kant op.
Vooral die rust valt mij weer erg zwaar. Het liefste ben ik actief en functioneel bezig. Ook wil ik graag iets voor anderen kunnen betekenen.
Update 24 maart 2015: Nog 2 weken in het gips. Pffft. Vroeger ouwehoerde ik met mijn vriendin Rianty Zwart wel eens over 'het zware leven'. Door steeds gedwongen stil moeten zitten, heb ik nu toch echt wel weer even een 'zwaar leven'. ;)
