Mijn oma was een lieve maar harde vrouw. Zij heeft haar leven lang veel en hard moeten werken om haar gezin te onderhouden. Opa was veel weg maar voor mij waren zij de liefste grootouders die er bestonden.
Ik weet nog dat mijn oma voor de kerst een kip ging slachten. Ik heb er nachten van wakker gelegen. Voor mij was het een nachtmerrie. De kippen van oma waren mijn vrienden. Ik gaf ze eten, praatte met ze en voor mij hadden ze allemaal een naam.
De dag voor kerst ging ik naar oma om de kippen te voeren. Ik miste Henkie. Misschien liep hij in de tuin, bij de buren, in de brandgang, op straat, ik zocht overal, maar nergens een spoor van Henkie.
Opgewonden rende ik terug naar het huis van oma. Oma stond in de keuken voor het aanrecht. Ze had een groot wit schort voor.
In haar hand hield ze de grootste bijl die ik ooit had gezien en op het aanrecht lag... Henkie.
Voor ik er erg in had hakte ze zonder pardon de kop van Henkie af. Ik begon verschrikkelijk hard te gillen.
Oma schrok zo van mijn aanwezigheid dat ze Henkie los liet met als gevolg dat Henkie er vandoor ging, zonder kop.
Hij botste tegen de deur van het schuurtje op en vervolgens over het dak ... met mijn oma er achter aan.
Stokstijf bleef ik staan en kon mij niet bewegen. Ik keek om me heen en zag alleen maar bloed.
Was dit mijn oma? Mijn allerliefste oma van de hele wereld. Zoiets gebeurde toch alleen maar in griezelfilms?
Oma had Henkie vermoordt. Mijn Henkie, mijn vriend.
Met heel mijn hart en ziel verzette ik mij tegen deze gruwelijke moord .
Ik rende naar huis, was verward en geheel van streek. Mijn wereld was volledig ingestort.
Ik was verdrietig en boos. Nee niet boos, ik was woest ... Ik kon dit niet begrijpen.
Voor mijn ouders was het dan ook een enorme opgave om mij weer kalm te krijgen.
Zij namen mijn verdriet serieus. Liefdevol troostten ze mij, maar ik viel niet te troostten.
Het heeft heel lang geduurd voordat ik oma kon vergeven. Wel begreep ze mijn boosheid en verdriet en ze gaf mij alle tijd om deze pijnlijke gebeurtenis te verwerken. Die kerst ben ik dan ook niet bij oma geweest.
Later, veel later en misschien juist nu wel meer, begreep ik waarom mijn oma dit heeft moeten doen.
Het was Henkie of voor hun geen Kerstdiner.