“De dood dat heb je nait veur t zeggen…” Die open deur, die waarheid als een koe, die in het hoofd van elke Grunneger gebeitelde versregel van Ede Staal, dreint door mijn hoofd na het telefoontje met het bericht dat Hindrik Zijlstra, oud-PTT’er, is overleden. Met hem had ik onlangs nog een plezierig interview over zijn voetbalbetrokkenheid in het Zuidhorner verleden, als trainer en leider. (Zie www.vvzuidhorn.nl of www.jeebeetjes.nl ).
Hindrik Zijlstra was een van de eerste ouders die nadrukkelijk mijn pad kruisten toen ik vanaf begin november 1967 opdraafde als schoolmeester aan de school van meester Wibbens, de O.L.S. aan de Frankrijkerlaan. Zijlstra zat destijds in de oudercommissie en verleende gewaardeerde hand- en spandiensten ten voordele van de school. Voorzitter van de oudercommissie was in die jaren Tjeerd Posthumus, een nuchtere Fries-Groninger veehouder aan de Zuiderweg, die op zijn gemoedelijke manier de vergaderingen opende en sloot en daartussen het woord liet aan de hoofdmeester. Hendrik Zijlstra was evenmin een prater, al kon hij zijn woordje wel doen, zeker als er iets scheef zat, als er in zijn ogen van onrechtvaardigheid sprake was. Hij leefde niet gemakkelijk, moest eind jaren zestig een maagoperatie ondergaan in Stad en zodoende groeide ik al vroeg in het clubleven van de voetbalvereniging Zuidhorn. Ik nam tijdelijk de jeugdtraining over, kreeg het bijna meteen aan de stok met ‘Pep’ van Dijk, maar voor de rest was het een heerlijke afleiding naast het schoolmeestersbestaan.
Nog een memorabel gebeuren waarbij Hindrik Zijlstra intensief was betrokken: De eerste meerdaagse schoolreis die werd georganiseerd op de school aan de Frankrijkerlaan…. In het schooljaar 1970-1971 gingen we met klas 5 drie dagen naar Midden-Drenthe, in juni ’71. Fietsen mee, logies op het recreatie-oord “De Pieterberg” nabij Westerbork, en enkele ouders als begeleiders. Hindrik Zijlstra dus (en ook Jopie Dijkstra met haar gitaar). Wat heb ik aan hen een geweldige steun gehad, en niet alleen bij het banden plakken waarvan Hendrik Zijlstra meteen een instructief moment maakte, ‘leren in de praktijk’…. Drie drukke dagen met een vol, pedagogisch verantwoord programma (dat in die jaren eerst nog aan de Inspectie van het Onderwijs moest woorden voorgelegd ter goedkeuring…). Diverse uitstapjes naar o.a. het Knipselmuseum van Lever en de museumboerderij, het Openluchtmuseum “Ellert en Brammert”, de “Papelose Kerk”, vele spelletjes, maaltijden (die we toen kregen opgediend, bij de prijs inbegrepen), corvee…. Drie ‘onvergetelijke’ dagen, waarvan ik desondanks veel niet meer weet, helaas. Wél dat Hindrik Zijlstra een steun- en toeverlaat was om “U” tegen te zeggen, die goed met kinderen overweg kon en een tegenslag met een kwinkslag wist te pareren. (Ik zie ons nog enkele kilometers door het zand ploegen waar volgens de kaart een keurig fietspad had moeten liggen…. De kinderen hielden zich tijdens het ploeteren met gemopper en gekanker overeind, terwijl Zijlstra met een stalen gezicht voortstapte, “Dit hoort erbij, jongens!” Wat was het heerlijk fietsen, toen we weer harde ondergrond onder de wielen kregen…) Na mijn transfer naar Noordhorn werd ons contact onregelmatig voortgezet, vol goede bedoelingen die vaak niet tot daden leidden… Wel enkele keren samen naar het Groninger toneel in Eenrum, waar Zijlstra’s oudste zoon Sander traditioneel een glansrol vertolkte. En dat recente terugblikken op de voetbalperiode bij de plaatselijke voetbalclub.
Een nieuwe hersenbloeding betekende het definitieve levenseinde van Hindrik Zijlstra. Illustrerend dat in de herinneringen van een schoolmeester dode mensen nadrukkelijk herlevend aanwezig zijn. (JB)