Zo had je vroeger, als je ouders dat toestonden en konden betalen (= goed verzekerd waren) het “geluk” dat je twee keer per jaar naar de tandarts mocht. Nou ja “ geluk?”. Het was in die tijd, jaren 50-60 , de gewoonte dat een tandarts zich gespecialiseerd had in twee dingen. Boren, en het liefst zo diep mogelijk, en trekken! Velen van boven de 50 zijn in die tijd gemarteld en hebben voor velen een Post Traumatische Stress stoornis opgelopen voor tandartsen. Met oude luide machines, slechte hygiëne, norse personen, houten banken in de wacht, geen begeleiding of uitleg en ga zo maar door. Daarnaast kwam dat je alleen ging en dat je ouders niet mee gingen. Die waren zelf al te gestrest.
Ik kan mij nog herinneren dat zonder verdoving diep geboord werd en als dit niet voldoende was er direct werd getrokken. Nu had ik ook de pech dat ik een ongeval had meegemaakt waarbij mijn kaken gebroken waren, mijn tanden-kiezen gescheurd dan wel de wortels dusdanig beschadigd waren dat vroeg of laat een heerlijke zeurende klagende pijn in je mond ontstond waartegen geen paracetamol of andere pijnstiller hielp. Zat er al een gat in je kies dan kon je nog een kruidnagel in stoppen die het inderdaad nog een beetje verdoofde. Ben daarom nog steeds gek op de echte nagelkaas en bijt met plezier op de nagel die een doof gevoel op je tong geeft. Dat is dan ook direct de enige prettige herinnering uit die traumatische tijd. Gesproken werd er niet door de tandarts en anders werden zijn woorden wel overstemd door het gebrom van de machines, kleine boorhamers! Na afloop geen cadeautje of een nieuwe tandenborstel, Je dacht er ook niet aan want je wilde zo snel mogelijk die kamer uit, de wachtruimte passeren om de anderen niet te laten zien dat je tranen in je ogen had en snel naar huis fietsen omdat je daar misschien nog wel een cadeautje kreeg omdat je zo FLINK was geweest.
Dan nu. Mijn kinderen werden al begeleid en opgevangen en op hun gemak gesteld. Je ging met je ouders mee en als je ouder flink was ging die als eerste in de stoel. Ik durfde het eigenlijk wel maar doordat er al veel restauratie werk aan mijn gebit was gedaan en diverse kronen en hulpstukken al mijn kaken bezetten wilde ik mijn kinderen deze beelden niet meegeven. Het zou wel eens kunnen afschrikken. Toen ik laatst met een kleindochter toch even naar de tandarts ging en ik als eerste door haar werd aangewezen begon ze te lachen. Ik hartstikke blij door deze ontspannen reactie doch de reden was het zichtbaar maken van alle vullingen/ trekkingen/ kronen etc. op een gekleurd computerscherm. “ He opa….het lijkt wel een kleurplaat”. Niet alleen mijn kleindochter lachte, ook de tandarts, verscholen achter een blauw mondkapje met een paar pret ogen daarboven. Ook de assistente kon het niet laten en de sfeer was ontspannen. “Alleen wat tandsteen….door het roken” werd tegen mij gezegd. Heerlijk dacht ik, een zandstraalbehandeling die ik erg lekker vind en waarvan mijn vrouw de bibbers krijgt. Zo, daar kwam ik gemakkelijk van af. O ja…..ik rook niet!!!
2 weken later zit ik ’s avonds op de bank. Rond tienen een borreltje en een nootje en…….tja hoor….een hard stukje in de noot. Ik haal het uit mijn mond en zie een zwart stukje metaal. Ik voel met mijn tong en ja hoor……een stuk vulling! Ik onderdruk een kreet van verbazing en denk direct na over de status van die kies. Een paar maanden eerder 2 wortelkanaal behandelingen gehad dus de zenuw is dood. Dat wordt een makkie. Ik bel en kan diezelfde dag terecht. Het gezicht is nog onbedekt maar de pret oogjes kijken me hoopvol aan. Ik krijg het idee dat ik een van zijn favoriete patiënten (op tandheelkundig gebied) ben. “ Welkom. Wat kan ik voor U betekenen?” Een stukkie van de kies maar hij is dood vertelde ik er direct bij. Ik ben zelf al een beetje tandarts geworden want ik weet precies waar nog leven in zit en waar niet. Het mondkapje gaat voor en er wordt naar harte lust geboord en geconverseerd tussen de tandarts en zijn assistente. Het gaat letterlijk en figuurlijk over mij doch door alle watten, de afzuiginstallatie, de stift etc. ben ik niet in staat aan de conversatie mee te doen. Dan maar even happen in een metalen bak met een koude pasta die na enige tijd met behoorlijke kracht wordt verwijderd waarbij je denkt dat al je andere vullingen/ kronen/ bruggen mee naar buiten komen. Ik heb geen krimp gegeven, het deed ook geen pijn hoor. Ik was echter wel blij dat mijn kleindochter er niet bij was. Die zou geschrokken zijn! Om toch de veranderingen in de tand zorg aan te tonen zijn er beelden van de “slacht” gemaakt. De beelden die de tandarts, op mijn verzoek, met mijn nieuwe Black Berry, heeft gemaakt heb ik voorzichtig aan mijn kleindochter getoond. Reactie:” Mooie kleurtjes opa!”. Nu durf ik de foto ook te tonen………..
Krabbeltje. (4)
