‘Weet jij,’ vraag ik aan manlief, ‘wat pikkedillen betekent?’
‘Piccadilly,’ zegt hij nadenkend. ‘Piccalilly, dat zoetzurige goedje dat je op je brood smeert.’
Ja, daar dacht ik dus ook gelijk aan toen ik het las. Het stond in de zaterdagkrant, in een contactadvertentie: Warme sportieve jongensachtig ogende man houdt van een knusse sfeer en pikante pikkedillen.
Wat? Zit jij hier contactadvertenties te lezen? Terwijl je al 31 jaar gelukkig getrouwd bent?
Nee hoor, dat zei manlief niet. Volgens mij leest hij ze zelf ook wel eens. Wie niet eigenlijk? En mocht u het echt niet doen, dan kan ik het toch zeker aanraden. Al is het maar één keer.
Het heeft mij in elk geval een jaar of zes geleden geïnspireerd tot het schrijven van een korte thriller.
Maar goed, we hadden het over pikkedillen.
Eerlijk, ik had nog nooit van dat woord gehoord. Dus gelijk maar opgezocht in de Van Dale in de dertiende herziene uitgave: (mv) (1664) verbastering van peccadille), kleine zonden of misslagen; - kleinigheden.
Deze Brabander met een rijke gevoels- en denkwereld houdt dus van een knusse sfeer en pikante kleine zonden of misslagen. Of pikantie kleinigheden. En hij zoekt een gelijkgestemde, stijlvolle, intelligente vrouw om, als het klikt intimiteiten met elkaar te delen.
Je moet maar durven. ‘k Ben eigenlijk best benieuwd of deze man veel reacties gaat krijgen. En van wie.
Of zou die andere invalide man meer kans maken? Die niet meer kan lopen maar graag naar theater en musea gaat en een humorvol maatje met warmte om zich heen zoekt? En die zijn oproep eindigt met: Ook een handicap went, als je aan me gewend bent wil je geen ander.
In elk geval is deze column ook een reactie, maar niet eentje waarop deze beide mannen zitten te wachten.
Piety Veenema 9 mei 2010