‘Wat een leuk idee,’ zei ik tegen manlief.
We hadden al vele kilometers gefietst in de afgelegen oostelijke punt van de Gelderse Achterhoek, zonder een restaurant tegen te komen. Nu naderden we een boerderijterras. Heerlijk, we waren aan koffie toe.
In de zelfbedieningskast - tussen uitnodigende zitjes - stond niet alleen koffie, maar ook thee en boerenkarnemelk. En eigengebakken kruidcake of appelcake.
‘Wat een leuk idee’ schreef ook iemand in het gastenboek dat ik tijdens de koffie doorbladerde. ‘Dat zei mijn man vorig jaar. Als we straks met de VUT gaan, dan fietsen we knooppuntenroutes en gaan hier bij Te Selle koffiedrinken. Nu is de VUT gekomen en zit ik hier alleen. Want mijn man is gestorven.’
Dit verwachtte ik niet in mijn zomervakantie. Zo’n verdrietig bericht. Zo plompverloren
tussen de andere enthousiaste reacties over het boerderijterras. Het zette me ook aan het denken over een column waar ik een tijdje geleden mee begon, maar in was blijven steken:
Zij was eind vijftig en haar man was net met de VUT. Ze verheugden zich er op om - na een druk leven – meer tijd te hebben. Eindelijk genieten. Vooral in hun net gekochte vakantiehuisje. Maar plotseling raakte ze ziek en belandde in de ziekenhuismolen. Ze bleek een agressieve vorm van leukemie te hebben. Een kuur mocht niet meer baten.
Hij was jarenlang melkboer. Een groot deel van zijn huwelijk had zijn oude moeder bij hen ingewoond. Op zijn 63ste ging hij in de sanering. Eindelijk meer tijd voor zichzelf en zijn vrouw. Maar hij bleek longkanker te hebben. Veel te laat ontdekt. Zijn ziekbed duurde slechts 6 weken.
Ik begon met deze column na een bericht van een zeer gewaardeerde kennis dat zijn vrouw longkanker heeft. Dit greep me aan en zodoende kwamen deze herinneringen boven. Ook reacties: ‘Je hoort dit zó vaak.’ ‘Is het niet familie, dan wel een buurt- of dorpsgenoot, collega, kennis of vriend.’ ‘Ze hadden nog zoveel plannen.’
Nog zoveel plannen. Ook deze vrouw uit het gastenboek, samen met haar man. Ze schreef dat ze hier vast nog wel eens terug zou komen. En:‘Nu moet ik er zelf alleen iets van zien te maken.’
En ik dacht toen we onze knooppuntenfietsroute weer vervolgden: Dank je wel onbekende vrouw, voor je bijdrage aan mijn column. En ik dacht ook aan wat ik ooit van een andere vrouw opving, achter mij in een restaurant: ‘Geniet van het leven, Het is maar even. Morgen kan het anders zijn.’
Piety Veenema, 16 juli 2010, aangepast op 5 augustus 2010