Toen ik twintig was, vroeg vriendin Tjitske of ik haar kappersmodel wilde zijn. Zij knipte mij tóch altijd al naar volle tevredenheid, dus zei ik spontaan ja. Nog niet wetend, wat dat model-zijn precies inhield. Wel, daar kwam ik snel genoeg achter.
Allereerst moest ik minimaal één avond per week beschikbaar zijn, vanwege het oefenen voor wedstrijden (de wedstrijden zelf kostten me een aantal snipperdagen). Daarnaast was ik twee keer per maand vriendins model bij de Technische kappersclub waar de kappers allerhande technieken op hun modellen uitprobeerden. Dat waren best lange stilzitavonden, dus geduld was heel belangrijk. Het allerbelangrijkste was echter dat ik het goed moest vinden dat ik niets meer over mijn eigen haar te zeggen had. Niet over de lengte (soms moest ik het een tijdje laten groeien voor een bepaald model) en ook niet over de kleur. Zo ging onder andere mijn donkere haardos van diverse schakeringen rood naar koperblond met witte lokjes.
Na mijn modellentijd had ik de smaak te pakken en ging door met verven. Ooit kreeg mijn haar zelfs een paarse gloed. En mijn natuurlijke haarkleur? Nooit meer in beeld geweest.
Ooit zei ik ook: ‘Als ik zestig word, dan stop ik.’ Maar toen ik in mei zestig werd, ging ik er toch gewoon mee door. Blijkbaar was ik nog niet zo ver. Begin september wél. Van de ene op de andere dag zelfs. Ineens was ik het helemaal zat. Geen polonaise meer aan mijn haar.
Hoe lang zou het duren, vroeg ik me af. Zal ik dit jaar wit zijn met Kerst? ‘Nou, zó snel gaat dat niet hoor,’ zei een kennis die ik tegenkwam op het perron. Bij mij duurde het zo’n zeven maanden.’ Maar ja, die kennis had een heel andere coupe dan ik. Niet zo superkort.
Eind september begon het commentaar. Je ziet het natuurlijk het eerste bij je slapen. De grijsaards onder mijn vrienden- en familiekring gaven mij gelijk maar zij die nog niet zover waren, keken nogal bedenkelijk. ‘Je leek altijd tien jaar jonger,’ zei een vijftigplusser die zelf zijn haar al jarenlang verft. ‘Dat hoeft met grijs of wit helemaal niet anders te zijn,’ bracht iemand anders daar tegenin. Tig voorbeelden van onbekenden werden er bijgesleept. En: ‘Grijs is het nieuwe blond. Zelfs jonge artiesten verven het tegenwoordig grijs.’
‘Zo, nieuwe look?’ kreeg ik in oktober en november steeds vaker te horen en nu ik het tien dagen voor Kerst opnieuw heb laten knippen, kan niemand er meer omheen. Die Piety laat gewoon de natuur haar gang gaan. Overigens, nog geen witte Kerst voor mij. Maar wel een lichtgrijze.
Piety Veenema, 21 december 2015.
