Lig ik net lekker te slapen in onze mancave op zolder, omringd door het aroma van stinkende sokken en asbakken, aangebakken vissticks, weggegooide rottende maaltijden met liefde ooit bereid door Erica, kortom de echte mannen-ambiance, toen Jim de trap af rende, en schreeuwde dat ik uit mijn bekje bloedde. Erica natuurlijk gelijk in alle staten, belde de dierenkliniek, alles dicht, toen het alarmnummer, ja, het was een spoedgeval, en dus werd ik in mijn reismand geduwd, en gingen we op weg naar de praktijk. daar was alles donker, maar na 10 minuten floepten er lampen aan. helemaal voor mij alleen. Kijk, zo'n dierenarts weet ook wel dat ik geen kat met de pet ben, maar een edel dier, weliswaar zonder edele delen, maar daar hebben we het niet meer over.
Eenmaal op de tafel kreeg ik iets in mijn achterste geduwd, not amused, vervolgens allerlei prikken tegen allergieën, een gebitscontrole, een bloedproef, enfin, eindelijk mochten we naar huis met voor alle zekerheid een antibioticakuur.
Ik rammelde van de honger, maar gelukkig zijn mijn bakjes meestal gevuld. Kipbrokjes in gelei, nou, dat ging erin als gods woord in een zendeling en toen moest ik mijn slaapplek nog vinden. Jim had de deur dicht dus ging ik bij erica slapen en legde mijn balletje vast op haar kussen, plus mijn nieuwe speeltje, een rood stuk touw met belletjes.
allemaal rode vlekken op het kussen.......
dat speeltje heb ik nooit meer terug gezien.
Bertje.
Bertje schrijft over wat hij meemaakt, niet altijd maar zo nu en dan. Meer over Bertje