~~Wat zal ik schrijven op dit blad?
Een beginregel van een poëziealbumversje die in me opkwam toen ik tijdens de afwas over een nieuwe column nadacht. Wat zal ik schrijven?
Ik kon niets bedenken. Eerlijk gezegd al wekenlang niet. Ondanks dat ik meer dan genoeg beleef, vooral tijdens mijn werk en optredens. Ik weet het niet meer, dacht ik. Laat staat hoe ik moet beginnen.
Ineens schoot mij te binnen wat medelezeres Betty (schrijversnaam Bregtje) me twee maanden geleden vroeg. Meteen na de afwas zocht ik haar mail op: Altijd mooi en fijn om jouw gedichten te lezen en ook te weten hoe jij in het leven staat. En daar, als het kan, lering uit te trekken. Ik heb dit jaar maar weinig gedichten geschreven. Misschien komt het terug? In een andere vorm? Heb jij ook wel eens een gedichtloze fase gehad?
Jazeker heb ik wel eens een gedichtloze periode, antwoordde ik. En ook een “columnloze” fase. Dat hoort bij het schrijfproces. Iemand zei eens: je moet soms eerst helemaal leeg zijn vóór er weer iets nieuws kan komen. Dus... geen zorgen als het eens niet lukt. Het komt vanzelf wel weer.
Tjongejonge. Teruglezen wat je een ander hebt voorgehouden en zelf uit het oog dreigde te verliezen. Goed dat ik die mail bewaard heb. Want ja, zo wérkt het immers. Dus dankjewel Bregtje. En vooruit Piety, geen zorgen.
Wat zal ik schrijven op dit blad?
O ja Pietje, ik weet al wat.
Dat schreef mijn destijds elfjarige klasgenote Jeltje in mijn poëziealbum. Heel bijzonder dat ik haar – ruim 47 jaar later - weer ontmoette tijdens mijn optreden bij de Plattelandsvrouwen in Zevenhuizen. En laat ik toevallig - als blond typetje in bloemenjurk en roze hoed - het daar over poëziealbumversjes hebben. En laat dat typetje óók nog Jeltje heten: Jeltje Bloem in ’t Veldje. Spontaan declameerde ik: ‘Jeltje zit op vaders wagen, tussen kool en biet, alles is te koop roept vader, maar mijn Jeltje krijg je …?’ Een volmondig NIET klonk op uit de zaal.
Met microfoon tussen het publiek. Geweldig. Een grijze dame declameerde een versje over rozen verwelken, bloemen vergaan, maar dat vriendschap voor altijd blijft bestaan. Iemand anders zei:’Twee open oogjes, een hartje van goud, een zuiver geweten, zorg dat je dat houdt.’ Dát versje staat ook in mijn eigen album. Een goede raad destijds van één van mijn zusjes.
Het einde van Jeltjes versje in mijn album is ook zo’n goede raadgeving die navolging verdient: Ga goed gehumeurd het leven door! Dag Pietje, het beste hoor…
Piety Veenema, www.pietyveenema.nl
NB:
Zoals u kunt zien, heet Pietje tegenwoordig Piety.
En Jeltje is intussen Jellie geworden.