Omdat we toch nog in de kennismakingsfase zijn, plaats ik de komende dagen wat stukken uit recent en al wat ouder werk van mijn hand. En vertel ik meteen iets meer over mezelf. Wil je dat dit geen eenrichtingsverkeer blijft? Stuur me dan gerust een mail.
Mijn naam is dus Diana Willemsen, auteur van inmiddels acht boeken en volop bezig met het schrijven van mijn negende. Met een achtergrond als docent levensbeschouwing, narratief therapeut en NT1- en NT2-docent, draag ik graag bij aan de (taal)ontwikkeling en persoonlijke groei van "mijn mensen".
Hoewel ik ook nog steeds mensen coach en ook lesgeef, ben ik nu vooral een schrijver en dichter in mijn hele zijn. Mijn teksten gaan vaak over serieuze thema's zoals trauma en zelfbeeld, onderwerpen die me nauw aan het hart liggen. Toch geniet ik er ook van om af en toe een luchtig, kort verhaal te delen dat -hopelijk- een glimlach op je gezicht tovert. Zoals het verhaal van vandaag.
Thomas en de Triceratops
Met open mond kijkt hij me aan. Hij, dat is mijn neefje van acht jaar oud, Thomas is zijn naam en zijn favoriete dino is een Triceratops. Nu heb ik als uitvinder, geen verstand van dino’s, maar wel een beetje van neefjes. Na maanden wachten op het laatste onderdeel, het moest helemaal uit Verweggistan komen, is mijn tijdreismachine eindelijk klaar. Ik heb wat proefritjes gemaakt, naar tijden die mij interessant leken, zoals de Renaissance. Een babbeltje met Da Vinci leek me wel leuk, maar hij bleek niet thuis te zijn en om nu te gaan wachten in een tijd waar niet eens een fatsoenlijk toilet is en nergens een kop havercino te koop is. Nee, dankjefeestelijk! Ik heb overigens ook een instelling gevonden om naar de toekomst te reizen, maar daarover mag ik omwille van veiligheidsredenen niks zeggen. Grote, brede mannen in zwarte pakken met zonnebrillen op hebben me dat duidelijk te kennen gegeven.
Naar het verleden reizen mag dus wel en nu alles in orde lijkt, mag Thomas mee. Dat hij hier blij mee is, is heel voorzichtigjes uitgedrukt. Zoveel knuffels heeft Tante Diana in lange tijd niet gehad. Ik heb in het karretje een speciale stoel gemaakt voor hem -zijn vader maakt me af als Thomas ook maar een schrammetje oploopt - en voor de zekerheid zet ik hem ook een helm op. Van vorige ritjes weet ik dat het gevaarte nogal kan schudden. Zelf doe ik een bitje in. Laatst op weg naar de Romeinse tijd heb ik op mijn tong gebeten.
Na een minuut of tien oorverdovende herrie en schudden alsof we in een keukenmachine zijn beland is het plotseling stil. Ik maak meteen mentale aantekeningen over het beter afstellen van de machine en kan Thomas net op tijd grijpen als hij naar buiten klimt. Hij heeft zijn eerste dino al gespot. “Een Triceratops Horridus,“ lispelt mijn favoriete familielid.
Hij is de enige die me geen rare snuiter vindt. Dat maakt iemand al snel favoriet, vind je niet? Zijn ogen zijn zo groot als schoteltjes. We zijn precies naast een kudde met enorme, zeg gigagigagantische beesten geland. Er is geen twijfel mogelijk het zijn Triceratopsen! Ik tel een, twee, drie enorme hoorns. Ze hebben een gewicht van 5.500 kilogram en een lengte van bijna 10 meter. Dat heb ik gelezen. Zo wist ik ook waar ik ze moest zoeken: zo'n 67 miljoen jaar geleden in de moerassen van Noord-Amerika.
Thomas staat gevaarlijk dicht bij zo’n reus, die rustig een grasspriet zo hoog als een vrachtwagen verorbert. Niks aan het handje, al trek ik Thomas toch maar iets dichter tegen me aan. Ik zou geen goede sier maken als ik hem zo plat als een muntje terug zou nemen naar onze eigen tijd. Thomas enthousiasme lijkt tanende. “Tante Diana, hij eet alleen gras.”
Euhm ja? Ik heb zoiets gelezen. “Dat is echt vet stom,” laat Thomas me weten terwijl hij weer in ons karretje stapt. “Kunnen we nu een T-rex opzoeken?”.