“Wat?” Ik staar naar de mond die beweert dat mijn schoonmoeder – na de geboorte van mijn man - nóg een keer zwanger was. Van een tweeling. Maar ze kreeg een miskraam. Ze had al namen bedacht: Hilde en Fetsje. Ik kan het niet geloven. Dat zij – met wie ik zo’n goede band heb gehad – dit verzwegen heeft. Ik prevel de namen. En dan…. zit ik rechtop. In bed.
Tjonge jonge, die rare droom had ik in december. Hoe is het mogelijk. Want Hilde, die stage liep op mijn werk, heb ik tien jaar niet gezien. En Fetsje met wie ik ooit in een plattelandsvrouwenbestuur zat, al 28 jaar niet. Hoe kwam mijn brein hier dan bij?
Mijn schoonmoeder is wel verklaarbaar. ’t Was immers bijna Kerst. En zij logeerde dan altijd bij ons. Ook mijn moeder kwam meestal een kerstdag. Maar dat is voorbij. “Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij,” om het met de dichter J.C. Bloem te zeggen. Dat stemde mij nogal weemoedig. Evenals de gedachte aan alle andere dierbare overledenen. Het werd er niet beter op toen ik dacht aan enkele medelezers voor wie het afgelopen jaar heel anders is gelopen dan verwacht.Tegenslag, verdriet, ziekte en rouw vielen hen ten deel. Ik heb een passend gedichtje voor hen op mijn kerstkaart gezet. Iets troostvols, hoop ik.
Altijd troostvol om te merken dat – wanneer je deze gedachten durft te delen - je niet de enige bent. Ach, verdriet en weemoed horen bij het leven. Hoewel weemoed niet hetzelfde is als verdriet. Dit las ik onlangs in de wekelijkse zaterdagcolumn “Weemoed” van Wim Beekman in de Leeuwarder Courant: “Verdriet is pijnlijk, weemoed is schoonheid. Verdriet moet je verdragen. Weemoed schenkt je tranen van aanvaarding dat het goed geweest is zo. Tweeledig. (...) Vrede hebben met het voorbijgaan wie ons zijn voorgegaan. Weemoed is een groot geschenk.”
In gedachten bedankte ik Wim. Want ik worstelde in december met een column die eerlijk gezegd het einde niet haalde. Maar Wim’s column is een lichtpuntje voor mij en ik vervolg mijn schrijverspad met een vrolijk verlicht hart. En… een raadselachtig brein.
Waarom dat brein Hilde aan mijn schoonmoeder koppelt komt wellicht doordat zij overleed in Hilde’s stagetijd. Maar zwanger van een tweeling? Dat is pertinent niet waar! En welke rol Fetsje hier in speelt? Dat is ook onverklaarbaar.
Ach: “Niet alles hoeft gezegd,” staat in mijn gedicht “Niet alles.”
Niet alles verklaard.
Laat ons liever luisteren
naar het zwijgen.
Piety Veenema, www.pietyveenema.nl
~~
NB: De daad maar bij de gedachte gevoegd en Wim een bedankmail gestuurd: wim.beekman@lc.nl Hij antwoordde op 30 januari 2014:
Beste Piety,
Dank voor je goede woorden over mijn columns. Mooi dat die over ‘weemoed’ je heeft geïnspireerd voor je eigen column. Prima als je me citeert. Met plezier heb ik je website bezocht en er in gelezen. Veel succes met schrijven, je columns en je website toegewenst!
Een hartelijke groet! Wim Beekman.