Pech en geluk
‘Is er een reden voor dat jij maar één oorhanger draagt?’
Collega Anja van het Zorgloket vraagt het ‘s middags wat voorzichtig, terwijl ik mijn handtekening onder haar beschikkingen zet.
Verschrikt grijp ik naar mijn linkeroor. Díe zit er nog. Dan naar rechts. Nee hè?
Vandaag voor het eerst in en nú al kwijt. Kortgeleden van vriendin Nelly gekregen, die ze in Limburg speciaal voor mij heeft laten maken tijdens een braderie. Minuscule gekleurde kraaltjes in mijn lievelingskleur turquoise.
Direct voel ik in m’n nek, m’n beha. Schudt mijn T-shirt losjes. Kijk in de capuchon van mijn zomerjack. Op en onder mijn bureau. Kijk op het toilet waar ik daarstraks was, schud daar nogmaals mijn kleren uit, kijk zelfs in mijn onderbroek.
O jee, die hanger kan werkelijk overal liggen. In de auto van vriendin Gerrie die mij na haar bezoek om half 12 naar de trein heeft gebracht. Op het perron, in de trein, ergens onderweg naar de kaaswinkel. Op het toilet van het gemeentehuis.
Nee, niet wéér hè? Dat krijg je ervan: hangers met losse haken. Nou ja, het maakt niet echt uit. Ook voor oorbellen die ik achter mijn oorlel vastzet met een knopje heb ik een waar verliestalent. Hoe vaak zijn ze al niet in mijn sjaal of coltrui blijven hangen en raakte ik ze zo kwijt?
Mijn sieradendoos, bevolkt door tien eenlingen, heb ik opgeschoond. Maar enkele bewaar ik. Wie weet duikt hun andere helft nog ergens op. Dat gebeurde me namelijk ook met mijn mooiste oorhanger die manlief mij ooit gaf. Overal gezocht, op de gekste plaatsen. Na één nacht en dag vond ik mijn zilveren hanger, waar honderden voeten hadden gelopen. Onbeschadigd. Op het perron.
Een andere eenling vond ik maandenlang later pas weer. Toen ik het koepelraam op het platte dak van onze uitbouw schoonmaakte. Daar lag ie. In een plasje water. Helemaal verweerd. En ik vond ooit ook mijn zilveren schakelarmband - die ik tijdens een wandeling in het donker ineens miste – terug. Vlakbij huis, midden op de natte straatstenen, waar diverse auto’s hem plat hadden kunnen walsen. Onbeschadigd.
Vandaag heb ik weinig hoop dat ik die tere oorhanger met minuscule kraaltjes ooit terug zal vinden. Hoe vertel ik dit Nelly?
’s Avonds, als ik in de achtertuin aan het wroeten ben, komt manlief naar buiten. ‘Dit vond ik onder onze tweezitsbank.’ Eén keer raden wat hij daar tussen duim en vinger omhoog hield.
Piety Veenema , 16 juli 2012
Reageren op mijn column? Dat kan via CONTACT op de Startpagina van mijn website www.pietyveenema.nl of mail naar piety-veenema@live.nl