‘
"Lytse" poppe
Vrouw Veenema, wêre bliuwt jo poppe?’
Die vraag schalde op 20 mei 1955 door onze huiskamer. Niet zo’n vreemde vraag destijds. En al helemaal niet in de positie waarin mijn moeder zich bevond.
Ze was niet verbaasd toen ze aanzwellend motorgeronk had gehoord, dat stilviel voor onze huisdeur. En dat even later een rijzige bebrilde gestalte de deuropening van onze huiskamer vulde - kort krullend haar, grijs tweedjasje, knickerbocker en grijze kniekousen – en uitriep: ‘Vrouw Veenema, wêre bliuwt jo poppe?’
Ontelbare keren heeft mijn moeder dit verhaal verteld: Onze motordokter was het niet gewend van haar. Al drie keer was ze keurig op tijd of zelfs iets eerder dan de uitgerekende datum bevallen. Van drie prachtige meisjes. En nu liet uitgerekend het vierde kind dat op Koninginnedag er al had moeten zijn, wel erg lang op zich wachten.
Hieraan moest ik de afgelopen week steeds denken, omdat onze Brabantse vrienden vol spanning op hun eerste kleinkind wachtten. Dat had er omstreeks 28 april kunnen zijn, stond mij bij. Dus hen maar eens gemaild op 12 mei. Kon ik vragen (omdat ik hun dochter al vanaf haar geboorte ken): Waar blijft W’s baby? Dat was me toch té. Dus het werd: Al opa en oma? We zijn benieuwd. En of alles goed is gegaan. Want zo vanzelfsprekend is dat laatste niet altijd.
Dat bleek ook nu: Wieneke is inderdaad bevallen. Op 9 mei (bijna 2 weken over tijd) is Abel geboren. Alles goed. Helaas heeft hij direct na zijn geboorte longontsteking gekregen, dus gelijk zorgen. Onze vrienden zijn heel veel in het ziekenhuis geweest. Maar gelukkig ging het een paar dagen later iets beter en knapt de baby steeds meer op. En als het zo doorgaat mag hij donderdag (Hemelvaartsdag) naar huis. Getuige de meegestuurde foto’s van het kersverse gezin is het een prachtig mannetje.
Trouwens, dat vierde kindje dat in 1955 zo lang op zich liet wachten, kwam een dag na dokters vraag ter wereld. Het werd geen prachtig mannetje, hoewel het qua gewicht best had gekund. Een tienponder. Ongelooflijk. Met een dikke bos zwart haar en al zulke lange nageltjes dat ze gelijk geknipt konden worden. Direct baby af.
En die tienponder - u had het vast al geraden - dat was ik.
Piety Veenema
Reageren op mijn column? Dat kan via CONTACT op de Startpagina van www.pietyveenema.nl
Of mail naar info@pietyveenema.nl of piety-veenema@live.nl