Het verhaal van de echo
Een nieuwe dag, een nieuwe kans, schreef ik op mijn kerstkaart aan alle medereizigers in mijn schrijverstrein. Kans om er iets van te maken. En toch kwam ik – wat columns betreft – wekenlang tot niets. Terwijl er genoeg op mijn pad kwam.
‘Gewoon doorgaan.’ Dat zei mijn overleden vriendin Henny bij een doorbloeiende hortensia in december. Ze maakte er een foto van. Gewoon doorgaan. Dus, ik belde een zus. Na wat koetjes en kalfjes vertelde ik haar over een artikel in een kerkblad. En ineens was daar het begin van mijn column.
Het artikel – vrij samengevat - gaat over een jongetje dat met zijn vader wandelt. Plotseling struikelt het kind, voelt een scherpe pijn en roept: ‘Ahhhhh.’ Verrast hoort hij een stem vanuit de bergen: ‘Ahhhhh.’ Nieuwsgierig roept hij: ‘Wie ben jij?’ En hij hoort: ‘Jij?’ Hij wordt kwaad en roept: ‘Lafaard.’ Waarop de stem roept: ‘Lafaard.’ Hij begrijpt er niets van. Zijn vader roept dan: ‘Ik bewonder jou.’ En dat galmt na. Vervolgens legt de vader uit dat dit de Echo is en vergelijkt die met het Leven: ‘Dat geeft je altijd terug wat jij erin binnenbrengt. Het leven is een spiegel van jouw eigen handelingen. Als je meer vriendelijkheid wilt, geef dan meer vriendelijkheid. Als je begrip en respect wenst, geef het dan eerst aan de ander. En dat geldt voor elk aspect van het leven. Wil je meer geluk, geef dan geluk aan die ander. Probeer het maar eens.’
‘Dit is mij te simpel,’ zei een kennis. ‘Dit kan voor mij gelijk de prullenbak in. Het leven is vaak weerbarstiger. Je zult maar in een relatiecrisis zitten. Wat heb je hier dan aan?’
Er zijn wellicht mensen die communicatieproblemen hebben. Al jaren durven ze niet te zeggen wat hen dwarszit. Ze slikken en zwijgen. Ze hebben veel boosheid in zich, waarover ze wel met een ander praten, maar niet met de persoon in kwestie. Voor even kan dat opluchten, maar de spanning blijft.
Ooit zei een journalist op tv, die ernstig ziek was: ‘Het zijn niet de omstandigheden die je leven bepalen, maar je houding in die omstandigheden.’ Die uitspraak echoot nog steeds na. Hoewel ik besef dat dit niet zomaar voor elke situatie opgaat. Want er kan je ook wel degelijk iets ergs overkomen wat je leven kan beïnvloeden. Waar je niets aan kunt doen.
Maar als je niet gelukkig bent, de dingen niet lopen zoals je graag wilt en je daar last van hebt, zul je tóch je eigen grenzen moeten aangeven. Als je tenminste wilt dat er iets verandert. Want: Zolang je zwijgt komt er geen oplossing. Roep dat jezelf toe. Met de wens dat het steeds naar je terugkeert. Niet als het laatste woord van een echo. Maar de hele zin.
Piety Veenema - www.pietyveenema.nl
Reageren op mijn column? Mail dan naar piety-veenema@live.nl of naar info@pietyveenema.nl