Column van Piety: Zei mijn moeder altijd

Je moet het leven positief bekijken

In oktober 1992 woonde ik een rayonstartavond bij van onze plattelandsvrouwenbond.  Vier dagen na de Bijlmerramp. De spreekster zei tijdens haar lezing dat je moet proberen het leven positief te bekijken. Dat bleef hangen bij mij, want naast die vliegtuigramp in de Bijlmer was er in onze plaatselijke vereniging nogal veel ziekte en lijden. En als voorzitter moest ik daar iets over zeggen. Toen schoot mij ineens een lied van Robert Long te binnen waarvan ik dit gedeelte in mijn meditatie verwerkte:  

“Kind, (zei m’n moeder altijd) onthou maar goed, wat je ook doet,
je moet het leven positief bekijken,
want, onthou m’n raad: wordt maar niet kwaad
als het niet gaat zoals je graag zou willen
Want een mens is mooier als ie lacht
ook al is het nog zo’n donk’re nacht
Als je even zoekt, dan zie je altijd wel een heel klein puntje licht…"

Als je even zoekt… Dat klinkt allemaal heel mooi, maar er kunnen momenten  in het leven zijn, dat het allemaal heel donker en triest lijkt. En wie kent deze momenten eigenlijk niet?
We kunnen zorgen hebben om ziekte, verdriet om het overlijden van mensen die ons zo dierbaar zijn. Verdriet om rampen die ons overkomen.
En dan kan het gebeuren dat we misschien niet eens de moed op kunnen brengen om dat “lichtpuntje” in die triestheid te zoeken.

Maar, het kan ook andersom! Je gaat niet zelf op zoek, je komt het lichtpuntje tégen!
Dat kan een warme handdruk van iemand zijn, een arm om je schouder. En dat zouden ook heel best kleurige bloemen kunnen zijn.
Dat kan dan tóch troost geven en weer een heel klein beetje moed om verder te gaan.
Daar gaat ook het volgende gedichtje over  (bron helaas onbekend) dat ik ergens in een tijdschrift las:

Vandaag zie ik mijn levensweg - als een stuk asfalt in de grote stad
‘t Is alles grauw, waar ik mijn voeten zet; - soms trap ik op een dood verbrijzeld blad

De wolken boven mij zijn grijs - en doen mij denken aan een triest gewelf
waarin ik voort dool, zonder zin of doel - beangstigd door mijn losgeslagen zelf

Maar dan opeens: een klein plantsoen - waarin wat bloemen fel te bloeien staan…
O God, Gij laat uw sjokkend kind niet los - maar kijkt het met een frisse glimlach aan.

Laten we nu – ook in deze coronacrisis – vooral blijven zoeken naar lichtpuntjes!

Reageren? Mail naar piety-veenema@live.nl
 https://www.pietyveenema.nl