__large.jpg)
Lang was er geen enkele ruimte voor een gedichtje in mijn hart. Wonderlijk dat het terugkomt als het leven mij verwart.
Zo begint mijn gedicht TROOST uit 2010.
Ook in 2021 kwam het er – door diverse omstandigheden - amper van. Maar in de kerstvakantie schreef ik wat woorden in mijn boekje en merkte ik dat ik er weer was. Zomaar vloeide mijn gedicht “Alleen maar meisjes?” uit mijn pen en al mijmerend kwam ik vanzelf bij onze moeder uit.
Na haar overlijden, in 1998, vonden wij een tegeltje in haar spullen: "Christus is de onzichtbare Gast bij iedere maaltijd, de stille Toehoorder bij elk gesprek! "
Ik kan me niet herinneren dat onze moeder over anderen roddelde. Ze dacht eerst na voor ze ergens iets van zei. In mijn poëziealbum schreef zij vroeger: “Ik wens te zijn als Jezus, zo need’rig en zo goed. Zijn woorden waren vriend’lijk, Zijn stem was altijd zoet. Helaas ‘k ben niet als Jezus, dat ziet een elk aan mij. Ach Heiland wil mij helpen, en maak mij zoals Gij.”
Ik schreef een eerste versie met als titel WACHT
Woorden kunnen wapens zijn die iemand diep verwonden
“Zet Heer een Wacht voor onze monden”
Zo wou onze moeder zijn.
Een twee drie vier vijf zes zeven
Tel door tot tien en wacht nog even
Woorden kunnen wapens zijn die jou en mij doorzeven
Een twee drie vier vijf zes zeven
Tel door tot tien. Wacht. Nog
heel even!
Ik schrijf hier “onze monden”, want het moest rijmen op verwonden. Maar de letterlijke Bijbeltekst van Psalm 141: 3 luidt: “Zet Heer een wacht voor mijne lippen.”
Dat leverde andere rijmwoorden op. En na veel probeersels ontstond uiteindelijk mijn tweede versie: MOEDERS MOTTO’S
Woorden kunnen wapens zijn die
knetterend ontglippen
“Zet Heer een Wacht voor mijne lippen”
Zij wou zo graag als Jezus zijn.
Woorden kunnen wapens zijn die
jou en mij doorzeven
Een twee drie vier vijf zes zeven
“Tel tot tien en wacht nog even.”
Emoties kunnen wapens zijn die
onbedoeld verkillen
“Emoties moeten eerst verstillen”
O, kon ik maar moeder zijn.
Het volledige gedicht TROOST staat in mijn bundel “Verborgen wereld” onder GEDICHTEN.
TROOST (als 't verdriet me haast te zwaar wordt) https://www.pietyveenema.nl
Het gedicht “ALLEEN MAAR MEISJES?” staat onder FOTOGEDICHTEN
https://www.pietyveenema.nl Maar ook op deze website van Zuidhorn.
REACTIES via eigen website
Moi Piety,
Wat fijn, zo ’n beschrijving hoe jouw gedicht Moeders motto’s is ontstaan.
Ik herken er zeker ook zelf genoeg in:
De bron stroomt weer! Als op mijn lijf geschreven.
In mijn Westerkwartierder bundel Sluuske aan t Olle Diep die nu bij de uitgever ligt en binnenkort uitkomt is te lezen dat mijn bron (de gedachten) weer begint de stromen na een tijd van stilstand.
Fijn dat poëzie zo veel troost kan bieden!
Hartelijke groeten uit Niebert, Bert Weggemans, 9 februari 2022.