__large.jpg)
“Heel herkenbaar.” Zo reageerden veel lezers op het verhaal in mijn column “Oma’s schortje.” Sommigen deelden ook zomaar hun jeugdherinnering met mij. Daardoor herinnerde ik mij ineens weer wat mij als tienjarige overkwam. In 1965.
Niet alleen mijn moeder droeg een schort. Ook wij, haar zeven dochters. Verplicht tijdens het eten. Dat scheelde enorm veel kleren in de was.
De mijne was lichtblauw. Een kort mouwloos jasschortje met knoopsluiting achter.
Eens vergat ik het af te doen. Dat ontdekte ik pas tot mijn schrik in school bij de kapstok. Bah, allemaal vlekken van karnemelkse pap. Beschaamd wilde ik snel dat ding afdoen.
Maar een paar bekstukken, een kop groter dan ik, verhinderden dat: “Niets daarvan. Aánhouden!” Joelend duwden ze me door de gang de klas in.
De hele middag zat ik me daar kapot te schamen. Maakte diep voorovergebogen mijn sommen. Durfde amper op te kijken. Was doodsbenauwd dat meester me voor het bord zou roepen. Moest helaas nog wel mijn tekening inleveren. Voelde de gniffelende blikken van die pestkoppen in mijn rug. Meester zei niets, keek alleen even naar mijn schort en knikte.
De schaamte bleef me nog lang bij. Maar wie die bekstukken waren, weet ik echt niet meer. Ik hield er geen trauma aan over.
Dat was anders voor Gre’s moeder (als tienjarige). Ze had in de lunchpauze nog met haar broertje gespeeld, maar toen ze weer naar school moest, werd hij vermist. “Broertje komt wel weer terug,” had de meester gezegd. Maar later werd ze door twee vrouwen uit de klas gehaald met de mededeling dat haar broertje heel erg ziek was. Thuisgekomen hoorde ze het vreselijke nieuws dat hij in het slootje achter het huis verdronken was. Haar moeder (Gre’s oma) had het vierjarige zoontje in haar schort naar huis gedragen. “Zoiets blijft je levenslang bij.” Gre’s moeder vertelde het vaak.
Tot slot schreef Ine: ‘Ook mijn moeder droeg vroeger een schort, alleen in de morgenuren tijdens huishoudelijk werk. Als er bezoek kwam, wist ze niet hoe snel ze de schort af moest doen en moffelde die weg. Net alsof ze zich ervoor schaamde. Eens ging de bel en mijn moeder deed snel de deur open omdat ze toevallig in de gang stond. Opeens besefte ze dat ze haar schort nog droeg. Ze verontschuldigde zich. De dominee in zijn zwarte pak antwoordde: “Het is een sierrraad voorrr een vrrrouw om een schorrrt te drrragen en een tweede sierrraad is lang háárrr!”
Mijn moeder droeg namelijk – sinds een poosje – bijna als enige vrouw in onze gemeente haar haren kort, tot groot ongenoegen van de voorganger.
In onze familie is deze anekdote vaak door mijn moeder herhaald, met een uitgestreken gezicht en rollende rrr.’
Groet van Ine.
Reageren? Mail naar info@pietyveenema.nl of piety-veenema@live.nl
REACTIES (op eigen website)
Dat je het verhaal van m’n op 4-jarige leeftijd verdronken oom in de column hebt opgenomen vind ik heel mooi en ik weet zeker dat m’n moeder dat ook fijn zou hebben gevonden. Het was voor haar als jong meisje uiteraard een traumatische belevenis en toen ze tegen het eind van haar leven in Het Zonnehuis werd opgenomen heeft ze het ook aan een verzorgster verteld, hoorden we na haar overlijden. Het is daarom ook verwerkt in de speech bij haar begrafenis. Gre, 11 april 2021
Onze anekdote is prima verwoord, Piety. Kan me jouw schaamte goed voorstellen.
En wat zijn kinderen hard. Niet leuk om gepest te worden. Het verhaal van het dode jongetje vind ik wel heel erg.
INE, 11 april 2021
Ook ik droeg tijdens het eten een schortje herinner ik me nu weer, een zelf geborduurde die ik me zo weer voor de geest haal. En die dominee: ik zie het voor me, hoor het die man zeggen. Ine had dus wel een al vooruitstrevende moeder! Ik weet nog van één van m’n grootouders dat de dominee een keer bij een huisbezoek had gemeld dat arbeiders geen suiker in de koffie of thee hoefden. Tja, “De goede oude tijd”.
Greetje, 11 april 2021
Ik vind OMA’s schortje een mooi, herkenbaar verhaal, want mijn moeder droeg ook altijd een schort.
Een schort met bloemetjes.
Groetjes Wietske, 12 april 2021