~~Annie, hou jij m’n tassie effe vast.
Dat liedje schoot door me heen, toen niet de 83-jarige Annie, maar wij háár tasje vasthielden, op zoek naar een telefoonnummer van haar kinderen. ‘Die vind je niet,’ klonk het mat vanaf de brancard in de kerkzaal. ‘Mijn adressenboekje ligt thuis. En mag ik alstublieft een beetje water?’ ‘Beter van niet,’ zei de ambulancebroeder. Ik keek op mijn horloge. Bijna drie uur.
Ruim een halfuur eerder, in de theepauze voorafgaand aan mijn optreden bij de Doopsgezinde vrouwencontactgroep, zag ik het gebeuren. Hoe men – twee tafels verder – een onderuitgezakte en inwitte vrouw weer bij haar positieven probeerde te brengen. ‘Dat is Annie,’ zei iemand naast mij. Ze heeft een hartkwaal. Twee weken geleden gebeurde dit ook al, in de kerk’
Annie, over wie de voorzitter in haar welkomstwoord zei dat ze blij was dat ze er weer was. ‘Is de ambulance al gebeld?’ riep iemand. ‘Misschien moet ze even gaan liggen,’ zei een ander. Het lange kussen van de ouderlingenbank bleek niet nodig, met een natte theedoek en emmer binnen handbereik, deuren van de kleine kerkzaal wagenwijd open, stoelen aan de kant. Enfin, heel wat bereddering. Waar vrouwen goed in zijn…
Waar deze vrouwen ook goed in waren: rustig blijven en - hoewel aangeslagen – toch maar gewoon doorgaan na vertrek van de ambulance met de voorzitter er achteraan. Gewoon doorgaan. Dat leek iedereen een goede afleiding. Dus begon ik om vijf over drie met mijn gedichten- en verhalenreis “Ontmoeting met de ander.” Zij het wat korter en enigszins aangepast, beginnend met wat liedjes. En ik las mijn column “Onvermoede buitelingen” voor, over mijn ontmoeting met een vrouw tijdens een ander optreden: we bleken fan van dezelfde dominee uit mijn jeugd te zijn. Onverwacht buitelden er toen allemaal jeugdherinneringen over mij heen, terwijl mijn optreden nog moest beginnen. En… die vrouw? Ook een Annie!
En hoe is het mogelijk… toen ik deze novembermiddag een jarige in het zonnetje wilde zetten, bleek dat Annie binnenkort 84 hoopte te worden. Dus deden we net alsof ze erbij was. Ik zong mijn speciale verjaardaglied en droeg mijn gedicht “Onderweg” voor. Achteraf wel toepasselijk, want daarin staat: ‘Al is het voetje voor voetje, ga gewoon door.’
De volgende dag mailden een paar bestuursleden dat Annie diezelfde avond nog thuisgekomen was. Later belde ik haar en ze zei dat dat “pilletje” onder haar tong blijkbaar niet zo’n goed idee was geweest. De hele rit naar het ziekenhuis had ze gebraakt. Nu moet ze afwachten of de nieuwe medicijnen aanslaan. Ze klonk nuchter. En monter vervolgde ze: ‘Volgende week hebben we bazaar.’
Dat doet mij vermoeden dat Annie haar verjaardag wel zal halen…
Piety Veenema
http://www.pietyveenema.nl