In 2013 schreef ik dit gedicht al. Toch durfde ik dit niet te plaatsen op mijn website of in mijn nieuwsbrief. Destijds vond ik het nogal grof.
En ja, het waren in eerste instantie niet mijn eigen woorden. Ik schreef slechts op wat ik van anderen hoorde. Van mensen bij wie het leven anders verliep dan ze hadden verwacht of gehoopt. Mensen die zichzelf daardoor alleen nog maar als slachtoffer zagen en daar nogal in bleven hangen: “Het leven is klote, het leven is k*t.”
Met “het leven is klote” had ik niet zoveel moeite. Die kreet drukt voor mij vooral het gevoel van machteloosheid uit, veelal in situaties die uitzichtloos lijken. Je zult bijvoorbeeld als tiener maar te horen krijgen dat je moeder kanker heeft en niet meer beter wordt. Dan is het toch logisch dat je je “klote” voelt?
Maar met ‘het leven is k*t” lag dat anders. Zo was ik niet opgevoed. Wij mochten niet vloeken en geen schuttingtaal gebruiken. Tja, zie dát met opgroeiende jeugd in een dorp waar altijd wel wat aan de hand was, maar eens te voorkomen.
Toch hield mijn moeder ons voor: als je om wat dan ook een vloek voelt opkomen, roep dan maar “Halleluja”. En mijn vader grapte bij k*t: “Zeg maar: Klompen Uit Trekken.”
Dus dat schreef ik in 2013 ook in mijn gedicht: “Het leven is klote, het leven is Klompen Uit Trekken.” Een kennis, die ik het liet lezen, snapte er niets van. Zag er ook de humor niet van in. Bovendien had het niet het beoogde effect.
Negen jaar later durf ik het tóch aan. Intussen ben ik 67 jaar. Mijn leven is totaal anders verlopen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Leven is voor mij: Leren omgaan met verlies. Vooral geen slachtofferrol aannemen en daarin blijven hangen. Ik moet er zelf het beste van zien te maken. Eén van mijn levensmotto’s is dan ook: “Je bent de regisseur van je eigen leven.”
Je eigen regisseur
“Het leven is klote,
Het leven is k*t”
O ja?
Het leven is dát
wat je er ZELF van maakt
Dus voel je je klote
Voel je je k*t
Grijp je zelf bij de kladden
DOE er wat aan!