Column van Piety: Gaan zoals je was

Ooit zag ik de tv-serie “Gaan zoals je was.”
Hierin vertelden mensen over de levens van gestorven dierbaren en hoe ze afscheid hadden genomen.  Sommigen waren zelf ernstig ziek en gaven letterlijk instructies voor hun afscheid. Zo sprak een oude dame zelf haar speech in, die kon de familie dan in haar afscheidsdienst laten horen…

… In gedachten was ik weer zeventien en schalde  - kort na zijn plotselinge dood in 1972 - ineens mijn vaders stem door onze huiskamer. Mijn moeder had namelijk de bandrecorder aan een jeugdvriend beloofd en hij probeerde dat ding nog even uit: “Ik wil zingen van mijn Heiland, van zijn liefde wondergroot…” klonk zijn zware mannenstem, samen met een kind.
Roerloos zat ik aan onze ronde tafel. Die kinderstem... dat was ik!Onbeschrijflijk wat er door me heen ging en wat er met de andere zusjes gebeurde. Mijn doodsbleke moeder werkte zo snel mogelijk die jeugdvriend naar buiten, met mijn vaders bandrecorder.

Terug naar die tv-serie. Een terminale kleuterjuf vertelde: ‘Rood is mijn lievelingskleur, ik wil een rode kist.’ En ze stelde zich voor dat bij haar graf alle kleuters een roos neerlegden. Ze wilde ook dat alle aanwezigen haar letterlijk zouden begraven door om beurten aarde op haar kist te scheppen. Of dat laatste is uitgevoerd, herinner ik me niet. Wel de geknielde kleuters bij haar graf. En haar uitspraak: “Ik heb voor mezelf een zonnetje gecreeerd en ik geniet van al het pure.”

Rood. Symbool van liefde, warmte, geborgenheid. Als het ooit zover is – dacht ik destijds – wil ik dat ook. Ik hoop dat de familie mijn wens respecteert. En voor de rest? Dat ga ik niet invullen.
Maar tijden veranderden. En ik ook. Het is best verstandig alvast uitvaartwensen vast te leggen: Begraven of cremeren? Welke keuzes wil je aan je nabestaanden overlaten?  Zo blijven zij niet met onverwachte vragen achter. Dat geeft rust.

Destijds bij mijn vaders afscheid (52) stonden vaste rituelen en tradities centraal. Maar als hij anno 2019 was gestorven, hadden we ongetwijfeld zijn bandopname laten horen. Of zelf gezongen. Want wat glunderde hij altijd van trots als die zeven zingende zusjes op het zondagschoolkerstfeest optraden. Zijn dochters!

Zoekend op internet naar die tv-serie, belandde ik bij een pleidooi van uitvaartverzorgers: “Het is ontzettend belangrijk dat je goed afscheid neemt van je dierbaren.  Zowel voor nabestaanden als voor jezelf. Je sterft maar één keer. Ga dan zoals je was! ”

Piety Veenema , 25 november 2019     http://www.pietyveenema.nl

Reageren? Mail naar piety-veenema@live.nl