Dat een of andere niet te harden zangeres, een door haar grote tieten beroemd fotomodel en een bejaarde sportjournalist met je meeleven. Daar knap je echt van op. Dat maakt het verlies stukken draaglijker. Vorige week meldde hetzelfde showbizzspul nog dat ze het van de zwemmer Ian Thorpe zo moedig vonden dat hij eindelijk heeft bekend dat hij de rugslag toch het lekkerste vindt. Ook daar hebben ze uitgebreid over getwitterd. Was die Australische zwemnicht trouwens heel blij mee.
Dat Willem-Alexander laat weten dat hij het verschrikkelijk vindt, snap ik. Dat is zijn werk. Daar hebben we hem voor. En ook Rutte en Opstelten moeten zich laten horen. En dat verder allerlei mensen uit de periferie van de slachtoffers melden dat het niet te bevatten is begrijp ik ook, maar die ijdeltuitende BN’ers die hun volgers laten weten dat ze er zo mee zitten. Donderstraal toch een eind op. Las ook dat een of andere middeleeuwse SGP’er de slachtoffers zou gedenken in zijn gebeden. Tot wie bidt hij dan? God? Die net als zijn collega Allah al dit zinloze geweld al eeuwen door de vingers ziet?
Vorige week hing ik wat rond op mijn iPad en las mijn vrouw vijf vlak onder elkaar staande nieuwskoppen voor. Over seksueel misbruik, hongersnood, vluchtelingenkampen, raketaanvallen en massaontvoeringen van pubermeisjes. Daarna wenste ik haar een prettige vakantie. Hier kon ze niet om lachen. Op diezelfde iPad zocht ik daarna een lekker restaurant in het Franse plaatsje waar we op dit moment vertoeven. Daar constateerden we dat het huidige geweld in de wereld niet veel erger is dan in onze jeugd. Toen hadden we Vietnam, Cambodja, Lichtend Pad, Hutu’s, Tutsi’s en andere open haarden. In die tijd speelden Israël en Palestina trouwens ook al in de eredivisie. Na dit geconstateerd te hebben kozen we allebei vis en bestelden daar een flesje Saint Veran bij.
Toen vroeg ik mijn vrouw wat ze eigenlijk van de controverse tussen Van Persie en Van Hooijdonk vond. Hier moest ze wel om lachen. Toen ik haar probeerde uit te leggen hoe het zat tussen Hugo Borst en Louis van Gaal viel ze in slaap. Ze werd weer wakker toen ik haar vertelde dat een meneer in de buurt van Rotterdam van zijn geamputeerde been een staande schemerlamp laat maken. Ik vertelde haar dat ik overweeg om als ik tachtig ben een bedlampje van mijn lul te laten fabriceren. Mijn vrouw vroeg wanneer ik eindelijk volwassen werd.
Op dat zelfde moment pakten aardige mensen hun koffers. Stoned van de voorpret gingen ze op reis naar het Verre Oosten. Sommigen gingen zelfs nog verder. Voor een congresje naar Australië. Ze vlogen Malaysia Airlines en ik vrees dat ze naar aanleiding van het onlangs van de aardbodem verdwenen toestel van deze maatschappij allemaal een zelfde soort grapje hebben gemaakt. Onschuldige voorpret. Niet wetende dat ze hun noodlot tegemoet vlogen.
Zomaar uit de lucht gehaald door een stel idioten die vinden dat ze gelijk hebben. Poetin ontkent, Oekraïne ook en bange Rutte let goed op zijn woorden omdat de handelsbelangen te groot zijn. Die bloembollen! Onderhand is ons land terecht in shock en hangt er hier in Frankrijk geen vlag halfstok. Ze hebben het gelezen en vinden het ook heel erg. Waarna ze overgaan tot de orde van de dag. Geen Bekende Fransman of -vrouw die op twitter laat weten dat ie meeleeft met de nabestaanden.
Of ik het niet verschrikkelijk vind? Natuurlijk wel. Maar het is al jaren overal verschrikkelijk. Mijn lange leven lang. Overal en ergens. Vooral ergens anders. Daar waar we normaal op tien kilometer hoogte overheen vliegen. En nu heeft een oetlul een paar van ons uit de lucht geknald en zijn we in shock. Terecht. Maar moeten we niet eigenlijk altijd in shock zijn? Om alles en iedereen. Vorige maand voetbalden we voor miljarden dollars nog probleemloos naast de creperende favelas. Geen BN’er twitterde daar iets over. Ik ook niet. Pas als Van Gaal er was neergeknald. Dan hadden we geschreeuwd en gehuild: „Niet te bevatten!”
Bron: http://www.nrc.nl/youp/2014/07/19/niet-te-bevatten/?utm_campaign=rss&utm_source=syndication