Oorlogsleed
Voor de leeskring stond dit boek op het programma. Oh, wat heftig.... Ik heb het hele boek aan mijn man voorgelezen. Zo deelden we samen de heftigheid ervan. Het is zo beeldend beschreven en ik ben een beelddenker. Ik zag alles voor me en werd er naar van. Maar besefte dat dit wel de realiteit van een oorlog is. Ik schrijf meestal een gedicht bij de boeken die we lezen. Ik dacht; dat lukt me bij dit boek vast niet. Maar er kwam toch iets op papier. Misschien zijn er onder jullie ook lezers van dit boek. Ik zal het gedicht hier delen.
Zo onopvallend mogelijk
volop in het verzet,
gevaar voor eigen leven
is niet wat hen belet.
Redding van mensenlevens
is wat hen dagelijks drijft,
moedig en zelfverzekerd
is hoe men hen omschrijft.
Uiteindelijk verraden,
veel levens op het spel,
in handen van de vijand,
hun leven wordt een hel.
Hoe dit te overleven,
van huis en haard verjaagd,
de kou, de jeuk, de honger,
zie wat een mens verdraagt.
Een handgebaar drijft naar het gas,
wie komt er onderuit,
ziekte en honger, uitgeput,
voor wie maakt het iets uit,
de stank, zo overheersend,
de hondenbek, de zweep,
wie kan eraan ontkomen,
men heeft je in hun greep.
En toch, ze overleefden,
ze bleven bij elkaar,
de ander moed insprekend,
wat hadden ze het zwaar.
Als levende geraamten
keerden de vrouwen weer,
omarmden hun geliefden,
het doet nog altijd zeer…
Coby Poelman-Duisterwinkel
Geschreven na het lezen van het indrukwekkende boek van Roxane van Iperen, “‘t Hooge nest”