Een leven lang in Aduard, steeds het vertrouwde klokgeluid dat gedachten oproept uit heden en verleden
De klok klinkt nog het zelfde
alleen de tijd verglijdt.
Op zondag spoort hij mensen aan,
in nachten tellen wij de niet geslapen slagen
en op het kerkhof luidt hij droevigheid.
Bij twaalf rook je het koken,
rond zes verscheen het brood.
Voor acht klonk de versnelde pas,
de halte stond vol wachtenden.
In mei het zwijgen in de acht.
Gedachten bij de oorlogstijd,
de klok, een aantal jaren kwijt,
in Keulen opgespoord
roept de mens nog naar het Woord.
Ik denk aan al die keren
dat wij ons haastten naar Gods huis,
de klok die ‘kom maar’ luidde.
In dat ritme liepen wij
en in dat ritme fietsen wij.
‘Kom maar, kom binnen, voel je vrij!’
Coby Poelman-Duisterwinkel