Hoe is het mogelijk, dacht ik. Al ruim vijf jaar niet gezien en dan kom ik hem hiér tegen. Op een zomerse septemberzondag. Een verre vriend met zijn kersverse tweede vrouw. Nou ja, kersvers… Ruim twee jaar geleden trouwden ze. Maar het was wel de eerste keer dat ik haar in levende lijve zag. In de Theefabriek annex museum in Houwerzijl, waar ze aan de Monchou-taart zat. Mét kersen…
Ze moesten ons al eerder op het terras - waar wij genoten van onze koffie en chocoladetaart – voorbij gelopen zijn, tussen een grote groep pensionado’s. Maar ze vielen mij pas op toen ik binnen, waar het gonsde als in een bijenkorf, bij de serveerster betaalde. Hij zat met iemand een routekaart te bestuderen en keek verrast op.
Ja, dát zou leuk zijn, als ik hem daar terug had gezien. Maar is de wens niet de vader van de gedachte?
Hoe is het mogelijk, dacht ik ook begin juli. En dat gebeurde écht. Toen zag ik na meer dan 37 jaar de man terug met wie ik jarenlang zondagsschoolwerk deed en op wiens kinderen ik vroeger wel paste. Dat was op de herdenkingsbijeenkomst van een wederzijdse overleden kennis. ‘Schrijf je nog altijd’ vroeg hij. Bij het afscheid gaf ik hem mijn flyer met fotogedichtje mee. ‘Ik ga jouw site thuis bekijken en jij hoort van mij. Ik mail jou. We houden contact!’ Zoiets zei die verre vriend ooit - na het overlijden van zijn eerste vrouw - ook.
Wel beste lezers, wat denkt u?
Tsja, zo gaan die dingen. Je belooft elkaar van alles als je gaat verhuizen, van baan verandert, op bruiloften, reünies, na vakantiereizen en vul de lijst maar verder aan: ‘We bellen. We mailen. We houden contact.’ Ongetwijfeld met de beste bedoelingen. Maar veelal komt het er niet van . Het is soms al lastig genoeg om alles in je eigen familie bij te houden. Een neef zei eens na het afscheid van de zoveelste oudtante: ‘Tot de volgende begrafenis.’ De nuchtere realiteit. En toch… spijtig.
Ach ja, het leven is als een treinreis. Mensen stappen in en mensen stappen uit. De één reist wat langer mee dan de ander. En of het nu om familie gaat, oude vrienden, oud-buren, oud-collega’s of wie dan ook, allemaal maken we het mee, moeten we leren omgaan met verwaterende contacten. Leren omgaan met verlies.
Maar laat niets ons weerhouden de mooie momenten uit het verleden te koesteren.
Piety Veenem , 6 oktober 2016- http://www.pietyveenema.nl