Varia Pastoralia - een warme herinnering
Eind 1987 verhuisden wij naar Grijpskerk. Een paar weken later – ik had net de trap gedweild - ging de bel. Op vrijdagmiddag, tegen vijven. Een lange vriendelijk uitziende baardige vijftiger voor de deur. Die eerste kennismaking - mijn nog enigszins vochtige hand in zijn warme hand – is mij altijd bijgebleven. Nee hoor, het kwam niet ongelegen. En ja hoor, hij wilde nog wel wat koffie uit de thermoskan, die tot mijn schrik lauwer was dan ik gedacht had. Maar dominee Pilon liet niets merken. En ik ook niet.
Wat mij vooral ook is bijgebleven is zijn warme, persoonlijke betrokkenheid. Ik volgde een tijdje een cursus Theologische Oriëntatie en mocht altijd de daarvoor benodigde boeken bij hem lenen. En wáár je hem ook maar tegenkwam in het dorp of in de trein, hij kon je het gevoel geven dat je zijn enige gemeentelid was. Een en al belangstelling. Een echte ontmoeter van mensen, die helaas in 1990 naar Waalre vertrok.
Gelukkig liet hij ons iets na. Zijn boek “Liefde en kracht” dat in 1991 verscheen. Een bundeling van die “stukjes” zoals hij ze zelf noemde die tijdens zijn predikantsperiode in Grijpskerk, geplaatst zijn in de Groninger Kerkbode. Het boek waardoor ik – nu er op 11 september 2016 onverwacht een einde is gekomen aan het leven van dominee Pilon – opnieuw geraakt werd. Graag geef ik één van zijn “stukjes” aan u door:
Herkenbaar
Helaas moet ik u weer een keer vertellen over de moeiten van het pastoraat.
Voor een dominee en ontmoeter van mensen doen zich de laatste tijd merkwaardige dingen voor die het werk toch wel wat belemmeren. Het lijkt me dat u het moet weten.
Wat is het geval? Steeds meer dames komen tot het in mijn ogen onzalige besluit om hun haar te verven. Er treedt dan een totale wijziging op aan het hoofd. Van de ene dag op de andere is het blonde hoofd zwart en het donkere hoofd rood. Of omgekeerd, grijs is blond. Dat geeft moeilijkheden met de herkenning. Ik heb mij laatst uitvoerig voorgesteld aan een dame die ik niet meende te kennen, maar waarmee ik uitvoerig contact had gehad in een andere gedaante. Ik zag het gewoon niet.
Soms is er een hulpmiddel. Dan herken je ze aan de hond waarmee ze lopen. Ieder heeft immers een hond. Honden worden niet geverfd. Dus probeer ik nu ook de honden te herkennen. Ik weet dus wie daarbij hoort.
Zo wordt het allemaal wel wat inspannend en ik prijs de hemel dat de mannen voorzover ik weet nog niet aan het verven zijn. Want we moeten wel herkenbaar blijven. Dat is het wezen van de gemeente.
Aardig is nog te vermelden dat de mensen in de Wierde mij kennen aan de fiets. Zij zien vanuit hun vensters de fiets staan en ze denken: de dominee is hier, zou hij ook bij mij komen en ze zetten de deur vast op een kier. Dat is ontroerend.
Dominee Peter Pilon. In warme herinnering.
Piety Veenema, 16 september 2016
www.pietyveenema.nl