COLUMN van Piety: Geheugen op klompen
Hoe kan het dat de een veel meer weet van vroeger dan de ander? Dat vroeg ik me ik me af na een mailtje van mijn een na jongste zus op mijn column “Labbekak”.
Daarin haal ik herinneringen op over pake Jan en zijn zoon Pieter die in de Tweede Wereldoorlog omkwam bij een bombardement.
Leuke column, mailde zuslief. Wist hier helemaal niets van. Wat weet jij nog veel van vroeger. Haar reactie verbaasde me. Zij - die als tiener elke zaterdag bij pake schoonmaakte en daarvoor ruim zakgeld kreeg – moest toch ongetwijfeld óók in die bedstee de schoolrapporten van vader en zijn broer Pieter hebben gezien?
En dat onze destijds 27-jarige vader zó onder de indruk was van een donkerharig wegfietsend meisje bij zijn buren, dat hij als de wiedeweerga haar adres achterhaalde en haar een brief schreef… dat mijn zusje dát niet wist, verbaasde me nóg meer. Want in mijn herinnering heeft onze vader dat verhaal vroeger meerdere keren - aan de grote gezinstafel - verteld.
Ik kon het zuslief op dat moment niet vragen, want ze was met vakantie. Maar het bleef me bezighouden.Waarom herinnerde ik mij zoveel meer dan zij? Laat ik in die week toevallig ook een mail krijgen van Trienke, mijn oud-klasgenote. Ze schreef dat zij meerdere keren bij onze Pake was geweest met mij en een ander zusje: Mijn herinnering aan die bezoeken is fijn. Een gevoel van warmte en liefde herinner ik mij tegenover jullie Pake. Ook respect. Ik vond het fijn wanneer we mee mochten. Het huisje lag daar ook wel wat bijzonder, zover de weilanden in.
Trienke schreef ook dat wij vroeger een club hadden met wat een duistere naam die zij bedacht had: We zaten dan vaak op dat zandpad of bij die nieuwbouwhuizen...
Meteen was ik er weer. In die nieuwbouw. Zus “durfal” - aanvoerster van de club - klom langs de kozijnen omhoog. En wij – labbekakjes - verstopten ons in de kelder voor de opzichter. Ineengedoken en met bonkend hart hoorden we zijn klossende klompen door het hele huis. En wij kwamen pas – op onze klompen - tevoorschijn als zijn autogeronk allang was verstomd.
Trienke schreef ook nog dat ze wat gemeen tegen mij deed, maar hoe en wat precies, dat wist ze niet meer. Ze bood alsnog haar oprechte spijt aan. Ik mailde: Daar herinner ik me écht niets meer van, dus daar moet je maar niet mee zitten. Wat ik nog wel weet is dat ik een notulenschrift bijhield: Dit is de club van …. Maar als ik ons doel probeerde te omschrijven, kreeg ik niks op papier.
Hoe kan het dat de een veel meer weet van vroeger dan de ander?
Zelfs na het lezen van “De Heimweefabriek” waarin Douwe Draaisma het opneemt voor het oude geheugen, bleef die vraag door mijn hoofd spoken.
Mijn zusje zelf had er na haar vakantie een hele eenvoudige verklaring voor. ‘Ach Piety, je moet maar zo denken, jij bent ook een paar jaar ouder dan ik.’
Piety Veenema, 3 mei 2013
Mijn column over Labbekak lezen? Ga naar: www.pietyveenema.nl
> COLUMNS > “Labbekak” – 14 juni 2011