“Elk jaar dat gaat… laat herinneringen achter”. Dat schreef ooit een kennis op een kerstkaart.
Zo begon ik eind vorig jaar mijn nieuwsbrief aan alle lezers en medereizigers in mijn schrijftrein. En ik vertelde dat ik mij ineens Kerst 1965 herinnerde. Ik zag mijzelf als 10-jarige staan, naast heel veel zondagschoolkinderen op het podium, allemaal gehuld in witte lakens, een zilverkleurige kerstslinger rond ons hoofd en een brandende kaars in onze handen. Ik weet nog altijd de uit mijn hoofd geleerde tekst: ‘Ik draag het kaarsje van een meisje dat thuis haar best doet moeder te helpen zoveel ze kan.’
Voor wie de andere “engeltjes” een kaarsje droegen, weet ik niet meer. Wel dat wij zongen: Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht.
Net als eind 2017, heb ik ook de afgelopen weken weer vaak aan die kennis van de kerstkaart gedacht. want zij verloor plotseling een zoon en haar man werd permanent opgenomen in een zorginstelling. Ik vroeg me af of zij net als die vrouw – die ik onderweg tegenkwam – opnieuw zou verzuchten: “Was het maar weer januari”.
Ik denk ook aan al die familieleden, vrienden, collega’s, dorpsgenoten en medereizigers in mijn schrijftrein voor wie dit jaar niet heeft gebracht wat werd verwacht, gehoopt misschien. Voor wie op dit moment “prettige kerst en gelukkig nieuwjaar” niet de juiste woorden zijn, omdat ze een partner, kind, broer, zus, vader, moeder of een andere dierbare verloren. Of omdat de toekomst – gezien hun gezondheid – nogal zorgelijk lijkt.
Daarom citeerde ik in mijn nieuwsbrief een gedichtje dat ik ooit op een kaart las en dat geef ik nu ook graag in deze column door:
Een lichtje voor jou
In deze donkere winterdagen…
Ook al kom je er soms even niet doorheen
vergeet niet “je bent niet alleen…”
Er wordt met je meegeleefd vanaf hier
En je alle kracht en liefde gewenst op papier…
Piety Veenema, http://www.pietyveenema.nl
(Dit gedichtje staat ook onder FOTOGEDICHTEN op mijn site).