~~Wat een bijzondere yogales hadden wij dinsdagavond, waarin leraar Jan ons vertelde over zijn vrouw Trieneke. Dat ze elkaar leerden kennen op hun 23ste, het leven samen 34 jaar hebben gedeeld en drie prachtige dochters kregen. Jan zei: “Ik ben dankbaar.”
Dankbaar, ondanks het verdriet.
Jan maakte ons in vogelvlucht deelgenoot van zijn leven. Twaalf jaar lang hebben ze geleefd met de borstkanker van Trieneke. Perioden van hoop en vrees wisselden elkaar af. En wellicht zou ze de afgelopen Kerst niet halen, dus velen leefden in spanning met Jan en zijn gezin mee. En het werd Kerst. En Oud en Nieuw. Jan’s verjaardag op 5 februari. Tot de vroege zondagmorgen van 16 februari…
“Alles is goed.”
Dat stond in de rouwadvertentie. En Jan vertelde dat Trieneke dat altijd zei, die hele nare ziekteperiode lang. “Alles is goed.”
Ondanks alles zo positief in het leven staan. Bewonderenswaardig. Deze mooie, lieve, zachte vrouw en mama.
Daardoor moest ik denken aan een andere, lieve, zachte vrouw en mama. Mijn zus Janny die op haar 43ste aan borstkanker overleed. Ik schreef in die tijd een gedicht over haar, waarin ik onze gevoelens heb geprobeerd te vertolken. Het gedicht heet: “Nog één keer.”
Zij had een ongeneselijke ziekte
Maar zij was ongeneeslijk positief
De strijd moest zij uiteindelijk verliezen
We hadden haar zo onvoorstelbaar lief
Nog één keer… haar stem te kunnen horen
Nog één keer… haar parelende lach
Wat zou het ons bekoren als nooit tevoren
Nog één keer… Maar ach…
Misschien hebben Jan en zijn dochters hier iets aan. Misschien ook niet. Want verdriet is heel individueel. En leren omgaan met verlies ook, waar geen mens aan ontkomt. Dat geeft Jan ons ook altijd mee tijdens de yogalessen. En: Leef in het moment.
In het rouwbericht over Trieneke staat het gedicht “Tijd” van Rutger Kopland. Die laatste regels raakten me: We stonden deze zomer op de rand van een dal. Om ons heen alleen wind.
Is het toeval dat ik in mijn doos met “meeleef”-kaarten een kaart van een uitgebloeide paardenbloem vond, met pluisjes die wegwaaien? In elk geval vloog dit liedje door mijn hoofd: ‘Het antwoord wie weet, wie weet waar het begint, het antwoord waait verder in de wind.’ Daar zou ik geloof ik van willen maken: “De liefde wie weet, wie weet waar ze begint, de liefde waait verder in de wind…”
Piety Veenema, 20 februari 2014 www.pietyveenema.nl
NB: met toestemming van Jan geplaatst.
Reageren op mijn column? Mail naar piety-veenema@live.nl of naar info@pietyveenema.nl